In De kunst gewoon te leven werkt Marli Huijer Foucaults theorie praktisch uit aan de hand van ervaringen gerelateerd aan hiv en aids. Daartoe heeft ze verschillende interviews gehouden met mensen met hiv en aids die medische behandeling weigeren. Is het mogelijk de weigering van medische behandeling uit te leggen als weerstand tegen ervaringen die medisch en maatschappelijk worden bepaald? Kan deze weerstand een katalysator vormen tot een andere vormgeving van zichzelf?